Een korte terugblik werpen we in een vreemd onvoorstelbaar en onvoorspelbaar jaar en tegelijkertijd blikken we hoopvol vooruit, de toekomst in.

Afgelopen jaar zijn er dierbaren gestorven aan het coronavirus en dat is in ons geheugen gegrift. We hebben gemerkt hoe snel een virus zich kan verspreiden waardoor het wereldwijd toesloeg. We zijn in Nederland gaan nadenken waar onze producten vandaan komen doordat er plots tekorten ontstonden.

Door COVID-19 moesten we afstand nemen van elkaar met als gevolg dat sommigen consumenten hun inkopen niet meer in de grote supermarkten wilden doen maar naar alternatieven zochten bij de locale boeren of bedrijfjes. Er waren vast ook nog andere redenen dat de mensen hun koopgedrag wijzigden maar wij merkten een positieve verandering in de verkoop van ons hemelsvlees.

We zagen een toenamen van mensen die hemelsvlees bestelden maar ook van mensen die speciaal naar de boerderij kwamen om een vleespakket te komen halen. Erg leuk om nieuwe klanten te ontmoeten en gestelde vragen te beantwoorden. Op deze manier konden zij meer te weten komen over de herkomst, verzorging en de voeding van het hemelsvlees, die rustig voor het huis aan het grazen waren.

Niet alleen voor het vlees was de verkoop goed maar ook voor de verkoop van de kerstbomen. De kerstbomen moesten veel vroeger dan andere jaren zorgen voor gezelligheid in huis.

In de maand december zijn er twee kalfjes geboren. Een stiertje bijna helemaal zwart, op eerste kerstdag en hoe toepasselijk hebben we die naar Jezus genoemd. Nummer twee kwam tussen kerst en oud en nieuw. We hebben dit stiertje naar John genoemd.

John Rouvroye is de persoon die vanaf juni vanuit zijn interesse voor het leven op de boerderij aan het filmen is. Waarbij de zoektocht naar een opvolger een van de onderwerpen is. Wij geven u alvast een kijkje via een trailer, zie link onderaan deze nieuwsbrief.

Doordat onze tuin langzaam met de jaren een weelderige begroeiing krijgt, zien we steeds meer vogels in onze tuin. Recentelijk zijn er maar liefst 11 puttertjes gesignaleerd. Zij komen voor de zaden uit de uitgebloeide bloemen. Dit is het eerste jaar dat wij deze mooie vogels in onze tuin zien!

Wij wensen u en de uwen een gezond en liefdevol jaar!

Zef en Ingrid

Voor de meeste mensen zijn de zomermaanden juli en augustus bij uitstek vakantiemaanden. Het reizen was dit jaar door het coronavirus anders dan normaal. Maar niet voor één van onze stieren! Hij wilde ook eens op reis. Daarover meer in deze nieuwsbrief.

Maar eerst de kalveren. We hebben de afgelopen periode gebruikt als inspiratie voor de namen van onze pasgeboren kalveren: Corona, Covida voor de vaarsjes en Virus voor een stiertje.

Doordat de moeder van Virus niet genoeg melk in haar uiers had en om Virus toch tot een mooie, gezonde stier te laten uitgroeien, gaven we hem melk van melkpoeder. Toen Virus nog een Virusje was, kreeg hij met de fles. Wanneer Virusje honger had, kwam hij bij de poort van het terras staan en meldde zich door hard te loeien. Met andere woorden: “Ik heb honger en ik wil melk”. Drie keer per dag kwam de melkfles tevoorschijn, ’s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds. Door altijd te roepen, was hij aan zijn naam gewend. Dus als hij niet in de stal was of aan de poort stond, riepen we hem en dan kwam hij naar ons toe.

Zijn drinkbehoefte verminderde naarmate hij groter werd en vaker vast voedsel at. Nu kwam hij niet meer aan de poort vragen maar moesten we met de emmer de wei in. Soms een flink stuk lopen. Door zijn naam te roepen probeerde we hem naar ons te laten komen, zodat we niet zo ver moesten zeulen met een emmer vol melk. Het moet voor de toevallige wandelaars of fietsers vreemd zijn overgekomen om ons in de wei te zien lopen al roepend: “Virus, Virusje kom”!

En dan de reis van onze stier. Vakantie is geen vakantie zonder te reizen, dacht onze stier die in de wei staat naast het spoor tussen Maastricht en Heerlen. Op een dag kregen we een telefoontje dat er een stier was uitgebroken. We trommelden snel een man of vier op om te helpen met zoeken. En ja hoor, ‘meneer’ stond op het perron van Schin op Geul. Zonder kaartje!!! De enige mogelijkheid om hem in de wei te krijgen was over het spoor terug, precies zoals hij gekomen was. Zef waarschuwde de politie omdat hij geen gehoor kreeg bij Arriva. De treinen die voorbij kwamen reden zeer traag dus de politie had Arriva kunnen bereiken. Zo kregen we hem veilig naar de wei.

Maar eenmaal door de poort van de wei liep hij recht naar het gat in het prikkeldraad waar hij door ontsnapt was. Nu ging hij in de andere richting naar station Klimmen-Ransdaal, een kilometer verderop. Natuurlijk hadden we het gat in de omheining dicht moeten maken voordat hij de wei in werd geloodst, maar zoiets verwacht je niet.

In de Volkskrant had gestaan dat ‘ons’ stationnetje Klimmen-Ransdaal het best gewaardeerde station van Nederland was in 2019! Onder meer vanwege de ligging, het pittoreske gebouw uit 1913 en de status van rijksmonument.

We zijn daar trots op maar onze veestapel hoeft daar geen kijkje te gaan nemen!

Tijdens onze vakantie hebben we in de omgeving gefietst maar we zijn niet langs de wei gefietst. We zouden de stieren op een idee kunnen brengen!

Een vriendelijke zomergroet uit Zuid-Limburg

Zef en Ingrid

Het zonnige weer van de afgelopen weken heeft zo zijn voordelen in deze tijd van afstand houden tot elkaar. Tijdens het boodschappen doen, is het een voordeel als je buiten moet wachten. Ook als je vrienden of familie wil zien, kun je buiten afspreken en een picknick organiseren.

Op de boerderij hebben wij en de dieren ook geprofiteerd van het zonnige weer. Het gras is gemaaid en er is graskuil van gemaakt. Door de drogende zon is het dit jaar van een zeer goede kwaliteit.

Maar…een boer heeft altijd wat te klagen! Het is te droog!!! Helaas geen regen, plus de aanhoudende schrale oostenwind zorgt voor nog meer droogte. Daar bovenop…koude nachten met vorst! De jonge scheuten van de kerstbomen zijn bevroren en sommige kerstbomen zijn komende kerstperiode daardoor niet te verkopen.

De schapen op de foto zijn shrob shire schapen, een ras gefokt in Engeland. Deze schapen eten geen bladeren van (kerst)bomen. De wol op hun kop beschermt ze tegen de prikkende dennenaalden. Ze zijn ideaal om tussen en onder kerstbomen te grazen. Ze zijn onze onkruidverdelgers en bemesten tegelijkertijd. Hierdoor hebben wij geen last van onkruid en het bespaart ons werk.

Er zijn de afgelopen maand een aantal prachtige kalveren geboren. Voordat ze de wei ingaan moeten ze goed kunnen drinken bij de moederkoe. Bij het ene kalf is dat na een dag en de kalveren die hulp nodig hebben, gaan na enkele dagen de wei in.

Er is een kalfje dat we hebben moeten laten euthanaseren door de dierenarts omdat hij met kromme poten is geboren. Een kalf dat erg groot is bij de geboorte en daardoor opgevouwen in de baarmoeder zit door te weinig ruimte, kan soms kromme poten hebben. In zo’n geval strekken en masseren we de pootjes en meestal verdwijnt dit euvel na enkele dagen. Hier waren er geen een of twee pootjes krom maar alle vier de pootjes!Deze keer hielpen de massages niet om ze recht te krijgen.

Op de foto ziet u onze oplossing, spalken. Zo kan hij recht staan en oefent hij zijn spieren die zich verstevigen. Alle pootjes zijn afwisselend gespalkt en verzorgd maar het heeft niet geholpen om zijn poten recht te krijgen.

Alle stieren lopen in het ‘Hemelrijk”, ver verwijderd van de weide met de koeien. Een ‘vleugje’ van een tochtige koe brengt al gauw de kop van een jonge stier op hol. Het risico dat ze door de draad gaan op zoek naar de tochtige koe, willen we zo vermijden.

In het ‘Hemelrijk’ zit ook een familie dassen die hun burcht daar al jaren hebben. Op de foto is te zien dat zij specialisten zijn in graven van holen en grote brokken steen kunnen verplaatsen. Dassen zijn beschermt en er is hier en daar zelfs sprake van overlast in Zuid-Limburg.

Een vriendelijke zomergroet uit Zuid-Limburg

Zef en Ingrid

Deze nieuwsbrief gaat over het leven op de boerderij. Over de voorvallen en gebeurtenissen met en rond onze veestapel. Gelukkig kunnen dieren geen coronavirus krijgen voorzover nu bekend. In tegenstelling tot waar wij mensen en de wereld mee kampen, is het momenteel voor de koeien en stieren een fijne tijd.

Een fijne tijd is het als het droog weer is, de zon schijnt maar niet te warm is en er heerlijk jong mals voorjaarsgras is om te eten. De kalfjes vermaken zich met het plagen van het eendenkoppel in onze poel. Nieuwsgierig als kalfjes zijn, lopen ze rond de vijver de eenden achterna net zolang totdat de eenden wegvliegen. Missie geslaagd, op naar het volgende vermaak! Zoals elkaar uitdagen voor een robbertje kopstoten uitdelen om te zien wie de sterkste is. Koeien zijn eigenlijk niet anders, ook zij vermaken zich tussen het grazen door.

Er is een dennenboom omgewaaid tijdens een van de stormen die we gehad hebben. De boom hangt en steunt tussen de overgebleven dennenbomen en dat is zeer interessant om tegen te duwen en wrijven. Vaak staan de koeien dichtbij elkaar met een clubje van tien of meer, waarop Zef en ik tegen elkaar zeggen: “Ah, ze zijn weer aan het vergaderen!”

Het is een plezier om de wei op anderhalve meter van ons terras te hebben. We kunnen ze als we pauze nemen, observeren en zij ons! Als ik in de tuin bezig ben – de draad grenst aan de tuin- komen ze zowat naast me staan. Ze weten dat het onkruid in hun wei belandt. Een lekker extra hapje gaat er altijd wel in!

Zoals ik al schreef, dieren hebben geen last van het coronavirus. Dit voorjaar hebben de pinken wel last van pinkengriep. Een pink is een koe of stier van een jaar oud. De symptomen zijn hoge temperatuur en snel ademen. Het is zeer besmettelijk en de veearts laten komen is noodzakelijk om de pinken in te enten. Zef heeft de opdracht om dagelijks de temperatuur te meten en medicatie te geven om de koorts te verlagen. Het verloopt jammer genoeg niet altijd succesvol. Dit voorjaar zijn er helaas twee pinken gestorven.

Als een dier dood is moet je dat doorgeven aan Rendac, organisatie die in Nederland de destructie verzorgd. Zij hebben een fijnmazig netwerk om dode dieren te verzamelen voor het destructiecentrum, het enige in Nederland, in Son. Het dode dier leg je onder plastic aan de kant van je erf om opgehaald te worden.

“Er gelden strenge wettelijke eisen voor het verwerken en onschadelijk maken van dierlijk restmateriaal. Het onschadelijk maken gebeurt door sterilisatie. Hierbij wordt het materiaal gedurende 20 minuten bij een temperatuur van 133º C en een druk van 3 bar behandeld. Door een constante bewaking van het productieproces zorgen we ervoor dat het dierlijk restmateriaal veilig en betrouwbaar wordt verwerkt. Daarnaast zorgen we ervoor dat er zo min mogelijk energie nodig is voor het productieproces. In de praktijk wordt er met onze eindproducten vier keer zoveel energie geproduceerd dan het proces vereist.

Met het verwerken van dierlijk restmateriaal worden biobrandstoffen geproduceerd voor afzet aan derden (energie- en biobrandstofproducenten). Uit de totale hoeveelheid van onze eindproducten wordt gemiddeld in de energiebehoefte van ongeveer 50.000 huishoudens voorzien. Hiermee is jaarlijks een CO2-besparing van meer dan 200.000 ton te realiseren.” (https://www.rendac.nl/)

Het is altijd triest als een dier dood gaat. We doen er alles aan om het te vermijden maar ook dat hoort bij het leven op een boerderij. Dood en geboorte kunnen plaats vinden op dezelfde dag! Gelukkig worden er meer kalfjes geboren dan dat er dood gaan. Het leven gaat altijd door…..

Veel gezondheid voor u en de uwen

Zef en Ingrid